Er
zijn plaatsen op het internet, zoals deze prachtige site, waar iemand zomaar
zijn eigen pagina kan starten. Een blog, noemt men dat.
Blogs
beginnen als kleine, veelal schattige wezentjes. Ze slurpen een bericht van hun
maker op en kwispelen enthousiast om meer aandacht. En die krijgen ze, meestal.
Nog een post, en misschien nog een. Ze groeien en worden sterker en blaffen
luidruchtig.
Als
je ze maar genoeg voert, worden het vraatzuchtige monsters. Voor je het weet,
moet je ermee naar een diëtist of toch tenminste naar een blogfluisteraar om
hun steeds stoutmoedigere gedrag onder controle te krijgen. Je wilt niet dat ze
het bureaublad onderplassen of je e-mailprovider tot vijf sites verder
achtervolgen.
Natuurlijk
zijn er ook de zieligere gevallen. De blogs die na een tijdje geen aandacht
meer krijgen. Het schattige is eraf en ze worden vastgebonden aan een stevige link
terwijl het baasje op vakantie gaat. Ach, niet al het onrecht kan bestreden
worden.
Er
zijn vele rassen. Dit exemplaar leeft van verhalen, liefst volledig uit de duim
gezogen. Gelukkig eet hij niet de duimen zelf, of dat heeft het asiel me toch
verzekerd. Hij verteert geen vingers, alleen fictie.
Voor
de zekerheid heb ik stevige handschoenen aan terwijl ik de voerbak vul met de
historie van een ongelukkige eenhoorn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten