Eenhoorns zijn nooit content (deel 3)

Claude volgde de voortgang van de maan. Tot op het laatste moment bleef hij stilletjes hopen dat er plotseling een fee tevoorschijn zou komen, die zich dan zou verontschuldigen dat ze zo laat was. Of dat er misschien opeens een straal maanlicht recht naar hem zou schijnen om zijn hoorn weg te nemen. Of dat een mysterieuze stem uit de berg zou opklinken, om hem te vragen wat zijn diepste wens was.

Maar er gebeurde helemaal niets.

Nog lang nadat de maan onder was gegaan, bleef Claude op de berg liggen. De zon begon aan haar intrede. De vogels die hun gezang inzetten in het Doemsterwoud klonken niet zo lieflijk als elders op de wereld. Hier waren ze schel en vals, en verrassend vaak klonken hun tonen meer als kwaadaardig gelach dan als een lied.

Claude verhief zich tenslotte terug op zijn vier benen. Hij slofte naar beneden.

De boomgrens was duidelijk merkbaar. Van het ene moment op het andere verdween het zonlicht en weerklonken de griezelige geluiden van het woud weer op volledig volume. Claude lette er niet op. Hij sjokte met zijn hoofd naar beneden voort, sloeg geen acht op het beestje dat op zijn rug sprong en zijn klauwen in hem zette. Het was maar een pesteekhoorn, die terug wegsprong toen hij zo weinig respons kreeg.

Het spinnenweb waar hij vervolgens in belandde, was niet zo vriendelijk om uit zichzelf terug te vertrekken. Claude liet zich dan maar gewoon hangen en wachtte op het onvermijdelijke. Van alle manieren om in het Doemsterwoud te sterven, was opgegeten worden door een spin nog niet de slechtste, dacht hij.

Maar toen hij het beest zelf aan zag komen, flakkerde een stukje van zijn overlevingsinstinct toch terug op. Hij worstelde en raakte zo alleen nog maar meer verstrikt in de draden. De mondscharen van de spin leken steeds groter te worden, naarmate ze dichterbij kwamen.

Toen herinnerde hij zich dat hij een vlijmscherpe hoorn had. Hij lachte zichzelf in gedachten even uit omdat hij dat in al zijn paniek vergeten was. Met zijn hoofd zwaaide hij naar de draden die hem gevangen hielden.

Er gebeurde niets. De draden bleven waar ze waren, ongeschonden en plakkerig.

Terwijl de spin haar prooi met rasse schreden naderde, besefte Claude één ding.

Hij was een paard geworden.

Nog nooit was een paard zo gelukkig gestorven.